Werkgeluk; niet voor iedereen weggelegd
Begrijp me goed, ik ben voor vitale en tevreden mensen in een gezonde organisatie. Daarbij merk ik wel alvast even op dat ik vitaliteit zie als de mate waarin werkenden het vermogen hebben om mee te bewegen met wat de omgeving van hen vraagt, zowel mentaal als fysiek.
Vitale mensen hebben meer werkgeluk. Ze vinden vaak de juiste weg in de organisatie, zoeken zelf ruimte voor autonomie en krijgen de juiste functionele- en sociale steun. De waardering vanuit de werkgever en de gezonde werkdruk brengt hen naar een ultiem gevoel van arbeid satisfactie. Een juiste balans tussen het drukke werkzame leven en een leuke, veilige en gezonde thuissituatie is daarbij het meest optimale plaatje.
Het risico is alleen ook nu weer dat we het weer gaan overdrijven. De storm van “bevlogenheid en betrokkenheid” is nog niet voorbij of we worden weer neergesabeld met een overkill aan “werkgeluk”.
Er zijn tegenwoordig nogal wat adviseurs die zich voordoen als iemand die zich bekommert om het werkgeluk van medewerkers van klanten. In veel gevallen hebben ze er overigens nog nooit eentje gesproken…
Te weinig wordt er stilgestaan bij het feit dat teveel zorg vanuit werkgever ten koste gaat van het eigenaarschap. De zorgplicht van de werkgever heeft grenzen en moet ergens een gezonde spanning hebben met het eigenaarschap van werkenden. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de verantwoordelijkheid van werkenden voor de inkoop van adequate zorg. Natuurlijk is het goed als de werkgever zaken faciliteert, het kan echter nooit een vanzelfsprekendheid zijn.
Maar nu het allerbelangrijkste: waarom is werkgeluk bijna alleen maar weggelegd voor mensen met een uitstekende kans op de arbeidsmarkt? Wat is de reden dat adviseurs zich niet begeven op het terrein van inclusief werkgeverschap? Naast het gebrek aan kennis is het denk ik ook omdat het resultaat van inclusief werkgeverschap niet tastbaar zou zijn en werkgevers nu eenmaal minder investeringsbereidheid hebben aan de voorkant. Interventie is ook makkelijker te verkopen dan preventie.
Als we het hebben over werkgeluk dan dienen we dat te projecteren op de gehele maatschappij met een gelijk speelveld voor iedereen. Ook voor mensen met mindere kansen op de arbeidsmarkt waarbij je niet alleen maar moet denken aan arbeidsgehandicapten maar waarbij ook zeker items als geslacht, geaardheid, geloof, culturele achtergrond nog steeds issues zijn.
Zullen we afspreken dat we het alleen nog maar over werkgeluk zullen hebben als dat voor iedereen mogelijk is? We slaan immers een steeds grotere kloof terwijl wij allemaal een verantwoordelijkheid hebben om het samen te doen in het leven.
